Strona:Zacharjasiewicz - Na kresach.djvu/293

 — Tego roku powszechny nieurodzaj.
 — I fabryka nie mało mi trosków sprawia... pół roku już na schyłku, a dotąd nie ma ani nadziei —
 — Właśnie w tym interesie przybyłem, trzeba coś stanowczego uradzić.
 — A cóż jest więcej do uradzenia? — zapytał zdziwiony margrabia. — Wszak nic nam nie trzeba, prócz tego czasu, w którym fabrykę w ruch puścimy!
 Negocjant skrzywił się, jakby mu kto octu do gęby nalał, i rzekł:
 — Daleko jeszcze do tego, panie margrabio, bardzo daleko.
 — Jakto, daleko?
 — Okazało się, że potrzeba więcej pieniędzy i większej skali, abyśmy jaki zysk mieć mogli.
 — Co mówisz, panie Warner! — zawołał margrabia z wyrazem trwogi na twarzy.
 — Tak jest — odparł spokojnie bankier — wiadomość ta popsuła mi radość wesela, które właśnie mojej Matyldzie sprawiałem.
 Margrabja milczał czas niejaki, poczem ozwał się cichym głosem, w którym przebijała się trwoga:
 — I wieleby jeszcze brakowało?
 — Dwie trzecie części — rzekł spokojnie bankier, wlepiwszy swój wzrok w twarz margrabiego.
 — Dwie trzecie części! — krzyknął margrabia i wstał z krzesła.
 Negocjant śledził pilnie wszystkich jego ruchów, a gdy margrabia, chodząc po pokoju, plecyma do niego się obrócił, szatańska radość strzelała mu z oczu. Nie mógł być panem uczuć swoich i z niepokojem kręcił się na krześle.
 Gdy margrabia napo wrót na swojem krześle usiadł, miał już twarz spokojną, jakby się wcale nic nie stało.
 — Dwie trzecie części, mówisz panie Warner — rzekł powoli i z uwagą — to będzie dla mnie z niemałym kłopotem.
 — A tem większy kłopot — mówił dalej negocjant — że te dwie trzecie części tylko z dwóch rąk wypłynąć mogą.
 — Dla czego z dwóch?
 — Bo Pifke zbankrutował!
 — Pifke zbankrutował! — zawołał margrabia i równemi nogami wstał z krzesła.
 — I wprowadził nas w wielkie nieszczęście — dodał stary negocjant z westchnieniem.
 Był to niespodziewany cios dla margrabiego. Wszystkie jego nadzieje opierały się jedynie na tem przedsiębiorstwie. Ostatni ratunek spełzł na niczem. Chciał według zwyczaju