Strona:Zacharjasiewicz - Na kresach.djvu/294

poprawić sobie chustką, chciał posunąć ręką po gładko ogolonej twarzy, ale ręka jego zadrżała, odtrąciło ją coś od chustki i od twarzy.
 — I cóż robić w tym razie? — zapytał głosem bez dźwięku.— Nic nie robić... zaniechać całego przedsiębiorstwa.. przynajmniej na niejaki czas.
 — Nie, nie, nigdy... mnie by to zgubiło — poderwał szybko margrabia.
 — Innej rady nie ma na to — odparł zimno bankier. — Najprzód bankructwo Pifkiego rzuca nadzwyczaj złe światło na całe przedsiębiorstwo. Opinja już źle uprzedzona... żadnego innego spólnika nie dostaniemy. A dla mnie samego jest to za wiele. Dwoje rąk nie wystarczy tutaj.
 — Jabym odstąpił komu moje akcje — rzekł margrabia cichym głosem.
 — A któż je weźmie? — poderwał negocjant. — Ja dałbym pół straty!
 Margrabia spojrzał smutno na swoje nogi popielate, spojrzał smutno na ścianę, gdzie w żelaznej zbroicy wisiał kasztelan Jarost, zabity w potrzebie przeciw Krzyżakom, i zdawało się, że w tej chwili żałował, że urodził się w czasach nieszczęsnych spekulacji. Jakoś przyzwoicie było mu stracić życie, niżeli majątek.
 — O nową pożyczkę trudno — rzekł po chwili.
 — Ani myśleć! — podjął szybko negocjant — do tego... mimo mojej wiedzy i woli zanotował mój prawnik dziesięć tysięcy dukatów... ale to nic... tylko że dla pożyczki...
 — Jakie dziesięć tysięcy dukatów? — zapytał z zadziwieniem margrabia.
 Warner odkrząknął, uśmiechnął się pod chustką do nosa i zaczął:
 — Zapewnie przypomni sobie pan margrabia, że kupując Mogiły od pana Górnickiego, wziąłem od niego cesję wszystkich jego pretensji. Mówił on mi o należytościach u pana margrabiego, ale że na nie skryptu nie mógł znaleźć, więc przyjąłem je ryczałtem za pewną dodatkową sumę. Dzisiaj między pozostałemi papierami odszukał mój prawnik własnoręczne skrypta pana margrabiego —
 — Moje skrypta... nie prawda! — zawołał margrabia — to jakieś krętarstwo...
 — Mam tu wierzytelny odpis — rzekł margrabia, wyciągając długi papier z zanadrza.
 Margrabia szybko przebiegł go oczyma.
 — To moje kwity! — krzyknął — Górnicki administrował mój majątek!
 Negocjant ruszył ramionami.