Strona:Zacharjasiewicz - Na kresach.djvu/85

 — A ta —
 — A ta jest, że długów już więcej robić nie można.
 — A to dla czego nie?
 — Dla tego, że kupcy i lichwiarze wcale inną miarą nas mierzą, jaką my sami siebie mierzymy. U nas złoty kołnierz, złota rękojeść u szpady, srebra stołowe, konie, zamek, etc., wszystko to jest tylko ozdobą naszej osoby. U nich nasza osoba nic a nic nie znaczy. Oni nasz złoty kołnierz, naszą szpadę, srebra i zamek zamieniają na wartość złota i według tej wartości mierzą nas.
 — Pospólstwo!
 — Tak samo, jakby wartość obrazu Rafaela chcieli oceniać według złotych ram jego!
 — Ciemnota!
 — Tak jest, ale cóż z nimi poradzisz? Oni siedzą na swoich workach i mówią, że nie dadzą!
 — Wszak dobra nasze —
 — Mówią że przedłużone.
 Margrabina spuściła głowę i zamyśliła się. Margrabia wstał z krzesła, a przechadzając się po komnacie, spoglądał z pod oka na nieszczęśliwego Samsona.
 — I nie ma na to jakiego sposobu, aby tych ludzi przekonać? — ozwała się margrabina.
 — To są ludzie nadzwyczaj uparci, moja droga — odparł krótko małżonek.
 — I cóż ja ci w tem poradzę, kochany Achilu! — rzekła margrabina, wstając z fotelu i kładąc białą rączkę na ramieniu małżonka — cóż ja, słaba kobieta, mogę w tem poradzić, która tylko ma serce, aby kochać i cierpieć!
 — Właśnie od ciebie, kochana Mińciu, wszystko teraz zależy.
 — Jakto?
 — Dziś, jutro, przyjedzie do nas hrabia Leon.
 — A wiem już, wiem! — krzyknęła margrabina, klaszcząc w dłonie i biegając po pokoju jak małe dziecię.
 — I cóż wiesz? — zapytał zdziwiony margrabia.
 — Otóż przeczułam sercem wszystko... Widzisz, mój drogi, wszystko przeczułam kochającem sercem, odgadłam twoje myśli, twoje życzenia... Widzisz, jak ja cię kocham!
 — Cóż odgadłaś?
 — Ze ty myślisz o hrabi Leonie, czyby nie mógł być mężem Janiny.
 — Niech cię ucałuję, droga Mińciu!... Ale trzeba Janinę na to przygotować.
 — O wszystkiem myślałam, o wszystkiem, a nawet już w tym celu byłam dzisiaj w Czarnowodach!