Strona:Zacharjasiewicz - Na kresach.djvu/90

 — Bo bez miłości żyć nie mogę.
 Janina otarła oczy i zdziwiona spojrzała na biedną; idjotkę.
 — I nigdy nie widziałaś go? — zapytała po chwili.
 — Czasem widzę go.
 — Gdzie go widzisz?
 — Widzę go na niebie, gdy słońce wschodzi — wieczorem widzę go na kwiatach, gdy pada rosa niebieska!
 — Ach, mówisz niedorzeczy!
 — Widzę go na fali wody, gdy z mgłą poranną wstaje i wznosi się ku niebu.
 — Bredzisz, moja droga!
 — I często słyszę głos jego.
 — Słyszysz go?
 — Słyszę, gdy jest cisza w naturze... w sercu mojem rozmawia ze mną.
 — Śnisz wtedy!
 — Słyszę go w harmonji liści, gdy wiatr niemi porusza...
 — Ach, moja Tereniu, tyś chora! — krzyknęła Janina.
 — Słyszę go w kościele, gdy się modlę do Boga, który jest opiekunem sierot — odparła z wilgotnem wejrzeniem idjotka.
 — Nie mów mi więcej — rzekła Janina — bo mi się straszno robi przy tobie.
 — Ja się niczego nie boję, bo on jest przy mnie.
 Janina wzdrygnęła się i spojrzała po ciemnych kątach pokoju. Słońce skryło się za ciemną chmurę wieczorną, tylko różowy odblask drżał jeszcze po żółtych ścianach i rysował na nich jakieś dziwne, fantastyczne obrazy. Biedna idjotka wlepiła wzrok swój w tę dziwną grę światła i cieni, a zdawała się odczytywać niezrozumiałe jej hieroglify. Jej duże, błękitne oczy ożywiły się; na jej blade, zwiędłe lica wystąpił żywy rumieniec. Janina uczuła trwogę, jaka zazwyczaj nas przenika na widok obłąkanych.
 — Cóż ci to, Tereniu? — zapytała z trwogą Janina.
 — Nic mi... jestem szczęśliwa — odpowiedziała idjotka.
 — Szczęśliwa?...
 — Bo on mnie kocha — czuję że się do mnie zbliża.
 — Wszak go nie znasz.
 — Nie znam go, ale go kocham, kocham całą duszą i wiem, że go zdybię w życiu.
 — Może to będzie inny.
 — Ja innego kochać nie mogę...
 Oczy idjotki tak dziwnym zabłysły ogniem, taki dziwny wyraz ekstazy wystąpił na jej twarz, ukoloryzowaną w najżywsze barwy, tak nagły i gorączkowy był ruch jej ręki, że