Strona:Zacharyasiewicz - „Moje szczęście”.djvu/204

oczy tak zmrużone, że ich nawet widać nie było. Przysłoniła je jeszcze lornetką, zbliżywszy się do nas.
 — Cóż to za nieporządek — zawołała z uśmiechem filuternym — toż to un vrai champs de bataille! Leżą porozrzucane lawety, wozy, popękane działa, szable połamane i strzaskane karabiny... et dites moi enfin... gdzie są zwycięzcy i zwyciężeni?
 Przymowa tak niespodziana zmieszała mię. Zapomniałam o afiszu i francuzkiéj divie... Uprzedził mnie w odpowiedzi nieszczęśliwy Syzyf, który ciągle jeszcze podnosił spadające gazety.
 — To ja przegrałém — zawołał z pod stołu głosem brzuchomówcy.
 — Jakto — zapytała księżna — mon chèr cousin przegrałeś?
 — A przegrał i właśnie płaci kontrybucyę robotą in natura, która trwa już od dziesięciu minut!
 Księżna Adela z pewném zdziwieniem spojrzała na mnie.
 — Możeś nie przegrał, mon chèr — mówiła daléj z zabarwieniem urazy — może jesteś tylko zwyciężonym?
 Książę wysunął głowę z pod stołu, a złożywszy ostatni dziennik na stosie, spojrzał zdziwiony na kuzynkę.
 — Wszak kto przegrał, ten jest zwyciężonym — rzekł po chwili.
 — Widać, że ucho twoje nie umie jeszcze rozró-