Strona:Zacharyasiewicz - „Moje szczęście”.djvu/245

 — Oczy moje?
 — To jakby oczy sędziego - płonę przed niemi ze wstydu!
 — Czegóż się wstydzisz?
 — Że tak długo znaléźć cię nie mogłem!
 — Czy ci to przykrość sprawiało?
 — Oh, jaką!
 — Przecież zabawiałeś się tymczasem.
 — Z Charybdą.
 — Czy tak się nazywa?
 — Tak.
 Zbliżył się Czerkies z kindżałem.
 — Nie wierz, ptaku, niedźwiedziowéj skórze — zagadnął.
 — Nie ufaj góralu, twemu nożowi — odparł Litwin — bo moja maczuga zręczniejsza.
 I wstrząsnął potężną maczugą.
 Weszła pomiędzy nas Królowa Nocy. Po błyszczącym na czole dyademie poznałam panią Izę.
 — W imię królewskiéj władzy mojéj — rzekła do obu zapaśników — rozkazuję wam, abyście rozeszli się w pokoju!
 — Posłuch dla królowéj i gospodyni — odpowiedział Czerkies z niskim ukłonem, przykładając rękę do piersi.
 — I ja słucham rozkazu, czarna królowo! — rzekł Litwin w niedźwiedziéj skórze i szybko odszedł ku drzwiom przyległego pokoju, gdzie na niego cze-