Strona:Zacharyasiewicz - Nieboszczyk w kłopotach.djvu/36

36

Jan Zacharyasiewicz.

 — Na cóż tyle! Najechać jurydykę i zabrać dziewuchę!
 — Ba! toby była tylko awantura, nic więcej!
 — A czegoż chcesz?
 — Chcę jej miłości!
 Śmiech towarzyszy odpowiedział na to. Oczy pana Tymoteusza zaświeciły jak u wilka.
 — Jabym miał na to radę — ozwał się po chwili Rawicz.
 — Jaką rade? — ciekawie zapytał pan Tymoteusz i przystanął.
 Rawicz milczał chwilę, jakby plan w głowie układał.
 — Sztuką barany tłuką — rzekł z powagą — jeżeli panna Agata chce cię wziąć na muchę, to dać jej tę muchę! Może się złapie!
 — A to jakim sposobem?
 — Powiedziałeś jej, że wstałbyś z trumny, gdyby powiedziała, że cię kocha?
 — To i cóż?
 — Więc umrzej i czekaj w trumnie aż ci tak powie!
 — Eksperyment niebezpieczny!
 — Niepotrzebujesz naprawdę umierać. Położysz się wygodnie do trumny, a my rozgłosimy żeś umarł!...
 — Wyborna myśl! — krzyknęli wszyscy.
 — Zbudujemy ci katafalk okazały, będziesz leżał jak król. Otoczymy cię braterską usłu-