Strona:Zacharyasiewicz - Nowele i opowiadania.djvu/103

 — Więc jest tajemnica, jakiéj najbardziéj obawiałem się! — wyjęknął pan Kryspin.
 A w oczach jego zarysował się szczęśliwy rywal w jednéj z najpiękniejszych ról swoich — bohatera-kochanka!... Pan Kryspin gorzko żałował teraz, że ani razu nie występował publicznie w rolach takich! Byłby może lepiéj wytrzymał krytykę od swego antagonisty!...
 — Tajemnica — mówiła smutnie Marya — która może dziś, jutro przestanie być tajemnicą.
 — I pani sama mi o tém mówisz? — krzyknął pan Kryspin i porwał się za głowę.
 — Bo poczytuję to za najświętszy mój obowiązek.
 — Serce... miłość... uczucia... obowiązki!...
 — Niech pan tylko nieco chłodniéj na tę rzecz patrzy, panie Kryspinie — przerwała ciotunia.
 — Jak można z zimną krwią patrzeć — namiętnie zawołał pan Kryspin — gdy ktoś, który bynajmniéj na to nie zasłużył, zgrabném znalezieniem się wydziera mi to, co mi jest najdroższém.
 Marya zarumieniła się i znowu rękę przyłożyła do serca.
 Ciotunia zrozumiała trochę pana Kryspina.
 — Pod tym względem — ozwała się z uśmiechem — mogę pana w mojém i mojéj siostrzenicy imieniu zapewnić, że z téj strony żadne panu niebezpieczeństwo nie grozi.
 Pan Kryspin odetchnął i otarł pot z czoła. Odetchnąwszy głęboko zapytał:
 — Zkądże więc może mi grozić to niebezpieczeństwo, które wyraźnie czuję przez skórę?