Strona:Zacharyasiewicz - Nowele i opowiadania.djvu/136

 Pan Kapistran siadł nagłe na łóżku.
 — Co mówisz! — zawołał — to z Antosią już mówił o tém?
 — Mówił... wczoraj przy fortepianie, gdy grała wyższą kompozycyę.
 — Niech kaci biorą tę wyższość... To widać już się z nim porozumiała.
 — Powiedziała, aby z rodzicami o tém mówił.
 — Ba, cóż to znaczy? To znaczy, że chce.
 — Nie myśl aby Antosia była taka niemądra. Taka odpowiedź jest bardzo dyplomatyczną. Znaczy ona: jeżeli rodzice dobrze obliczą...
 — Cóż tu obliczać? Nic nie ma — żyje na łasce ciotki. Jakże łaskę ciotki obliczyć?
 — Co téż ty mówisz mój Kapciu! Przecież samo nazwisko jego warte jest więcéj od naszéj wioski! A cóż dopiero kolligacye, pokrewieństwa, stosunki towarzyskie...
 Pan Kapistran poskrobał się znowu w głowę.
 — Zresztą — mówiła z pokojowym uśmiechem jejmość — tu niema o co się spierać, trzeba Bogu dziękować, że takie szczęście na nas zsyła. W całym powiecie zazdrościć nam będą. Taki zaszczytny związek! Staniemy od razu tak wysoko!
 Pan Kapistran ciągle skrobał się w głowę. Pokojowy uśmiech jejmości zaczął zwolna przechodzić w groźbę wojenną.
 — Czego się drapiesz po łysinie, jakbyś tam miał włosy! — zawołała podniesionym głosem — tu niéma nad czém się zastanawiać — mówię ci tylko, z czém jutro przyjedzie do nas pan Alfons.