Strona:Zacharyasiewicz - Nowele i opowiadania.djvu/142

 Kapistran spojrzał za palcem Aleksandra i obaczył stolik zielony, przy którym niecierpliwie siedzieli trzej mężowie, bawiąc się kartami.
 Wszyscy trzej mieli laurowe wieńce na głowie.
 Jeden miał twarz wyrazistą i czoło zmarszczone, a odziany był szerokiém purpurowém suknem. Drugi był we fraku wojskowym a na głowie miał kapelusz trójgraniasty, trzeci był w ubiorze cywilnym.
 — Któż są ci, z którymi mam grać w preferansa; zapytał ze strachem Kapistran bo trójka coś mu się nie podobała.
 — Znasz ich dobrze — odparł Aleksander. — Jeden jest Cezar, drugi Napoleon I, a trzeci Napoleon III.
 — Mater Del — krzyknął Kapistran — toż ja mam grać w preferansa z takimi wielkimi ludźmi?
 — Tu są wszyscy równi; zresztą oni ciągle czekali na ciebie.
 — Czekali na mnie? Cóż za interes?
 — Bo widzisz... ty grasz preferansa rozsądnie, zwykle niżéj, nigdy wyżéj... a to wszyscy zapaleńcy, którzy miary nie znają i zawsze wyżéj grają nad karty swoje, które się im udziałem losu dostały. Trzeba więc kogoś, coby ich hamował!
 — Proszę, proszę — odparł Kapistran — jak to się dziwnie plecie.
 Tymczasem Aleksander przedstawiał go gościom.
 — Kapistran — rzekł do śmiałych graczy — który często grywał preferansa, ale zawsze niżéj o jedno oczko. Wycierpiał zato wiele od Babtysty i proboszcza, ale