Strona:Zacharyasiewicz - Nowele i opowiadania.djvu/182

 — Dziwny to człowiek, ten Stolnik litewski — dumał w duchu pan Wilga prowadząc Dorotkę do gospody Rożynka, przecieżby więcéj należało dbać o decorum persony królewskiéj. A on jak widzę...
 Tu pochwycił go ktoś za połę. Obejrzał się i poznał Michnę.
 — Ot dobrze, że Wasze widzę. Pójdźmy do Rożynka, pomówimy coś z sobą.
 Przyszedłszy do gospody kazał Dorotce odejść do izdebki, a sam wziąwszy Michnę pod ramię, wprowadził do szynkowni, zasadził za stołem i tak się do niego odezwał:
 — Widzisz Waszmość, już trzy dni jestem jakby nie swój.
 — Zapewnie wędzonka... kieliszek piołónówki nie zawadzi.
  — Gdzie tam! Wcale co innego!
 — Może kto Waszeć kaptuje.
 — I to nie, widać że o nas już dzisiaj nikt nie stoi!
 — A cóż takiego?
 — Ot, tylko się nie śmiejcie ze mnie, a wszystko opowiem. Przed trzema dniami przyszło do nas to przeklęte Włoszysko, a przyszło nie bez kozyry. Jak zaczął mi prawić coś o sztukach łamanych, których wielkim miłośnikiem ma być król Jegomość, jak sztuki potrzebne są dzisiaj, mospanie, dla narodu, jakby to dzisiaj wszystko sztukować chciano; — jak jął mi przekładać, że Dorota ma takie same oczy, jakich właśnie potrzeba malarzowi do jakiegoś świętego obrazu, że król Jegomość sam przy téj operacyi in propria persona jest obecny i wielce