Strona:Zacharyasiewicz - Nowele i opowiadania.djvu/217

 — Wszak was tam daleko nikt nie zna — mówi daléj bednarz.
 — To prawda, ale...
 — Jeźli idzie o sprawę ojczyzny, jak sami mówicie, ciągnął nieśmiało bednarz — to przecież...
 — Nie, to być nie może...
 — Więc niech tam hetmana waszego czy marszałka na łeb pobiją, co mi tam! — ofuknął się bednarz.
 Popiel chciał się ze złości w łysinę uderzyć, ale ręka jego była bezwładna jak kloc drzewa. Gryzł wąsy i wargi i sapał za dwunastu. Długi czas milczeli obaj. Już na dworze zupełnie pobielało.
 Bednarz wstał z ławy.
 — Gdzie idziecie? — zapytał Popiel.
 — Zbierać się na targ do Jarosławia — odparł bednarz.
 — Poczekajcie, trzeba coś zrobić, coś uradzić — przeklęty dereniak!
 — Niéma innéj rady. Dla mnie droga do Lublina, dla was rumianek.
 — Możebyście tak jako bednarz poszli i powiedzili, że: Marcin Popiel upił się na dereniaku i sam nie mógł... Nie, nie... lepiéj powiedzcie, żem umarł, żem zwarjował, powiesił się i utopił — jęczał nieszczęśliwy potomek królewski.
 Bednarz na to nic nie odpowiedział, tylko zaczął się na targ wybierać. Popiel był w rozpaczy.
 No, to czekajcie — zawołał — trzeba coś zrobić, niema ani chwili do stracenia. Dam wam wszystko co chcecie, pismo i papiery moje rodowe. Ale, Szymonie, na ra-