Strona:Zacharyasiewicz - Nowele i opowiadania.djvu/35

 Po ich wyjściu wstał pan Idzi z fotelu i ciekawie wyjrzał oknem.
 — Zaimponowałem im — rzekł do stryjaszka — idą zamyśleni z pospuszczanemi głowami. Zdaje mi się, że to powinno i panu Trzasce dać do myślenia!
 Uśmiechnął się stryjaszek.
 — Obaczymy! — odrzekł i zaczął chodzić po pokoju.
 — Długi czas trwało milczenie.
 — A co? — zapytał po chwili pan Idzi — wyglądałem dobrze, gdy do nich mówiłem!
 — Dosyć! — mruknął stryjaszek.
 — Przecież opowiedzą jakie wrażenie to na nich sprawiło.
 — Tak sądzić należy!
 — Ja przynajmniéj na ich miejscu powiedziałbym do pana Trzaski: Człowieku, daj pokój — on cię zastrzeli, jak wróbla!
 — Jeżeli zrozumieją nasz interes!
 — Przecież przeciw mnie działać nie mogą!
 — Czasem są ludzie niedomyślni!
 — Przecież wybrałem ludzi rozsądnych!
 — Nie każdy rozsądek jest jednaki.
 — Stryjaszek nasuwa mi różne nieprzyjemne myśli!
 — Bo przedewszystkiém trzeba być na wszystko przygotowanym!
 Pan Idzi spojrzał na stryjaszka z zadziwieniem. Stryjaszek tymczasem patrzał w okno i palcami po szybach bębnił. Trwało to czas niejaki. Wreszcie otworzyły się drzwi, a dwaj mężowie weszli znowu do pokoju.