Strona:Zacharyasiewicz - Powieści.djvu/114

nych skarbów nie uznaje. Nic nie jest złudniejszego jak piękność przypadkowa. Bo tu z pozorów można domniemywać się skarbów tam, gdzie ich wcale nie ma.
 Pomimo tej przemowy do mego towarzysza, nie uszło mojej uwagi zmieszanie się dziewczyny na moje zapytanie. Zbladła, i zaczęła poprawiać wiązanki w koszyku.
 Rzecz zaczęła mię coraz więcej interesować.
 Powtórzyłem zapytanie.
 — Masz pan słuszność — odrzekła nareszcie, niezawsze sprzedawałam owoce.
 — A cóż cię teraz przymusza do tego? Czy jesteś biedną?
 — O jestem biedną, nieszczęśliwą!
 — Czyś przedtem biedną nie była? Nie musiałaś pracować?
 — Nie, byłam u mego krewnego
 — A gdzież on jest teraz?
 Dziewczyna podniosła czarne oczy i spojrzała na mnie tak dziwnie, tak śmiało, żem się zadziwił nad kontrastem, jaki był w jej wejrzeniu, a skromnem i naiwnem zachowaniu się.
 — Mój stryj — rzekła, niespuszczając ze mnie oczu, mój krewny... umarł.
 Ostatnie wymówiła cicho i z takiem drżeniem, żem się wahał uczynić jej więcej zapytań.
 Porucznik pytał mię się o treść naszej rozmowy. Wnioskując, że dziewczyna może rozumieć jakie narzecza słowiańskie, mówiłem po francusku.
 Rossyanin zbliżył się do koszyka, wziął wiązankę wiszni i położył rubla. Poszedłem za jego przykładem.