Strona:Zacharyasiewicz - Powieści.djvu/133

 — Stało się — rzekła hrabina, wysiadując z powozu, spełniwszy jeden czyn miłosierdzia, spełnijmy i drugi. Nawiedzimy umarłą i pomódlmy się za nią.
 W pokoju tymczasem ustawiono katafalk i zapalono świece.
 Wszedłszy ujrzałem leżącą postać w przejrzystej bieli, od twarzy aż po ręce nakrytą białym atłasem.
 Hrabina, skończywszy modlitwę, wstała, skinęła w milczeniu na mnie i odkryła z twarzy nieboszczki atłasową obsłonę.
 Szybko zbliżył się do mnie młody hrabia.
 — Znałeś pan ją? — zapytał się półgłosem, Stellę Oktawią? Przypadkowi, którym chciała kierować ręka ludzką, przeszkodził przypadek z góry!
 Osłupiałem. Spojrzałem na twarz umartej, kapelusz wypadł mi z ręki.
 — Qu’ avez vous, monsieur? — zapytała się zdziwiona hrabina.
 — Nic, nic — odrzekłem szybko, bo mi tchu w piersi zabrakło — jakieś ciemne, dalekie przypomnienie... podobieństwo...
 — Pewnie do jakiejś panu drogiej, a dzisiaj nieszczęśliwej osoby! — dodała hrabina spuszczając zasłonę.
 — Bynajmniej, do pewnej dziewczyny, którą widziałem sprzedającą wisznie.
 — Odgaduję — rzekła hrabina — to byłeś z Rossyaninem?
 — Tak jest.
 — Ostatnie jej słowa były rozporządzeniem jałmużną, którą od was otrzymała. Chciała to sama uczynić w Lo-