Strona:Zacharyasiewicz - Powieści.djvu/300

 — Wspomnienia! westchnął pan Michał, a pieczęć kanclerska stanęła mu żywo przed oczy.
 Po obiedzie zaprosił gościnny gospodarz brodacza na fajki do wielkiej sali, w nadziei, że go może tam na jakie słówko wyciągnie, bo w czasie obiadu milczał brodacz upornie, jak najmędrszy rabin.
 — Złe mamy czasy — zaczął pan Michał mierząc brodacza od stóp do głowy — nic możemy być pewni, czy przybywający w dom gość jest wilkiem czy baranem!
 — Zapewne, zapewne — mruknął brodacz i osłonił się kłębem dymu przed okiem gospodarza.
 — Słychać, że chodzą po kraju emisaryusze — dorzucił w złości gospodarz, bo przez dym nie mógł właśnie twarzy brodatej widzieć.
 — A tak mówią, bąknął nieznajomy.
 — Tożby znowu prawdziwa klęska na kraj spadła!
 — Nie na wszystkich, odrzekł brodacz i spojrzał po obrazach antenatów. Jeźli się nie mylę to herb Junosza, byli to wielce zasłużeni mężowie!
 — Jestem Junosza — rzekł pan Michał.
 — Imię to wkłada wielkie obowiązki na tego, co je nosi.
 — Dałem tego dowody, że poczuwam się do tych obowiązków, gdy tego żądano odemnie, chociaż byłem przekonany, że popełniam błąd...
 — Błędy w życiu politycznem nazywają się zbrodnią...
 — Prawda, prawda była to zbrodnia... przerwał w ferworze pan Michał — a gdyby kto dzisiaj poważył się przyjść do mnie z podobnym projektem, sam bym go związał i władzom oddał!