Strona:Zacharyasiewicz - Teorya pana Filipa.djvu/112

 Młody człowiek potarł ręką po rozpalonem czole.
 — Niech to pana nie dziwi — odparł z ciężkim oddechem — bo teraz byłbym w stanie zgnieść jak śliwkę każdego człowieka, któryby stanął mi w drodze...
 — Przecież każdemu wolno kupić...
 — Chciałbym, aby taki kupiec stanął mi przed oczy! Z tego okna wyrzuciłbym go jak słomkę na bruk!
 Griesta młodego człowieka były coraz groźniejsze. Pan Malina usunął się z fotelem.
 — W takim razie — ozwał się z przymuszonym uśmiechem — dziękuję Bogu, ze nie jestem owym Ozyaszem Fiszbeinem, że nie odbieram panu gruntu, dla którego pan taki powziąłeś afekt!
 — Pan żartowałeś sobie! Nieprawdaż? i przyznam się, że to udało się panu. Cały jestem w płomieniach!
 — Dobrze, że owego Ozyasza tu nie było.
 — Nie ręczę za siebie, co mógłbym zrobić! Są pewne uczucia, z któremi żartować nie można!
 — Uczucia? O jakich uczuciach pan mówisz?
 — Kocham pannę Anielę!
 — Pannę Anielę!...
 — Tak jest... kocham ją... i przyznam się panu, że taki żart, jakiego pan sobie pozwoliłeś, mógłby mnie do wściekłości doprowadzić!