Strona:Zacharyasiewicz - Teorya pana Filipa.djvu/114

zakupił grunt pod nową budowlę, a pan widziałeś w nim rywala!
 Młody człowiek przesunął ręką po oczach.
 — Mój panie — odpowiedział trochę zawstydzony — jeżeli się kogoś kocha, to wtedy każdy szmer, każdy szelest rośnie w naszej wyobraźni w jakieś dziwne widma!
 — Tak... ale po cóż zaraz drugiego człowieka z okna na ulicę strącać?
 Pan Malina silnie objął rękami poręcz krzesła.
 — W chwilach namiętności człowiek nie panuje nad sobą!
 — Przecież rozum... rozwaga przedewszystkiem. Proszę pana, cóż byłby winien taki naprzykład Ozyasz Fiszbein, gdyby panna Aniela rzeczywiście go pokochała?
 Młody człowiek spuścił głowę na piersi.
 — Masz pan słuszność — odparł smutno — człowiek ten byłby, niewinny!
 — Widzisz pan — śmielej posunął się pan Malina — on byłby wcale niewinnym człowiekiem, a pan chciałeś go zaraz wyrzucić przez okno na świeżo wybrukowaną ulicę!
 — Tego przecież jeszcze nie zrobiłem!
 — No, ale już samo takie gadanie jest nieprzyjemne. Wyrzucić człowieka z drugiego piętra! Cóż to pan sobie myślisz, czy człowiek piłka, czy kot, który zawsze na nogi pada?
 Uśmiechnął się budowniczy.