Strona:Zacharyasiewicz - Teorya pana Filipa.djvu/143

 Przestraszyła profesora ta dziwna odwaga córki. Wyglądała na lwicę, która do ostatniego tchu zamierza bronić swego gniazda. Ojciec uląkł się córki.
 — Więc masz już swoje szczęście? — powtórzył z uroczystą powagą — masz szczęście gotowe?
 — Mam i żadnego innego nie pragnę! — odpowiedziała z zimną, zastraszającą odwagą córka.
 Profesor ciężko odetchnął.
 — Jeżeli się nie mylę — ozwał się po chwili milczenia — to szczęście twoje, o którem mówisz, odnosi się do owych najpiękniejszych uczuć serca kobiecego, w którem właśnie duch tak świetny tryumf odnosi nad materyą!
 Przy ostatnich słowach z uwagą spojrzał profesor na córkę, śledząc każde poruszenie jej twarzy.
 — Tak — odpowiedziała z odwagą Aniela — o innem szczęściu nie myślałam w tej chwili!
 — Czy zwróciłaś uwagę co o takiem szczęściu mówiłem?
 — Że ono zawiera się w najpiękniejszych uczuciach serca kobiecego!...
 — I że właśnie w tej chwili duch ludzki staje na wyżynach swoich i gotów jest nawet niebacznie pogardzie wszelką materyą!
 — Rozumiem!
 — I że duch tylko w takich wzniosłych chwilach powinien panować w sercu kobiety...
 — Tak... rozumiem...