Strona:Zacharyasiewicz - Teorya pana Filipa.djvu/145

 — Kocham ojcze! — wyszepnęła Aniela kryjąc gorącą twarz na piersi ojca.
 Profesor spojrzał smutno na córkę.
 — Powiadasz, że kochasz! — ozwał się po chwili — i że będziesz nieszczęśliwą, jeżeli ci kto w drodze stanie!
 — Bardzo nieszczęśliwą! Na samą myśl muszę płakać!
 — A po płaczu?
 — Po płaczu... zachoruję!
 — A po chorobie?
 — Umrę!
 W tem ostatnim słowie było tyle zimnej, przeszywającej odwagi, tak dziwnie brzmiał przy nim głos Anieli, że zacnemu profesorowi formalnie w głowie się zakręciło.
 — Ona go kocha! — myślał sobie podczas gdy cały pokój wkoło niego się kręcił — kocha go i trudno jej wyperswadować! Robiłem co mogłem... jasno przedstawiłem jej niebezpieczeństwo takiego związku... zrozumiała mnie dobrze... więcej uczynić nie mogę! Zabijać zaś dziecka nie chcę! Niech się dzieje wola Boga!
 — Jeżeli go kochasz — rzekł smutno, biorąc kapelusz do ręki — jeżeli powiadasz, że bez niego byłabyś nieszczęśliwą, to mnie jako ojcu nic innego nie pozostaje...
 Z prawdziwym szałem szczęścia rzuciła się