Strona:Zacharyasiewicz - Teorya pana Filipa.djvu/16

każdy rad na nią patrzy. Przecież oko nic nie ukradnie i nic nie grzeszy!
 Profesor zwrócił twarz do żony. Wyglądał on teraz bardzo tragicznie. Na resztkach siwych włosów wisiała pajęczyna w fantastycznych festonach — na łysinie zazwyczaj mocno błyszczącej osiadły grube warstwy kurzu z szafy bibliotecznej. Oczy miał zacny profesor szeroko otwarte, a na ustach drżało jakieś słowo dla małżonki nie bardzo przychylne.
 — Cóż to... nie obrażając Pana Boga... czyście obie spały? Mówię do jednej, mówię do drugiej, a jedna i druga odpowiadają ni w pięć ni w dziewięć.
 — Ty-bo zawsze plotkom uwierzysz! — replikowała pani Hardzina.
 — Plotkom? — powtórzył profesor.
 — Ciekawa jestem — dodała Aniela — jak ja mogę co w kamienicy naprzeciwko widzieć i dla czego ojciec każe mi tutaj za to w ciemny kąt szafy patrzyć!...
 Profesor wyprostował się z powagą. Wyglądał w tyftykowym szlafroku jak mandaryn.
 — Coście jadły dzisiaj? — zapytał z powagą.
 — Cośmy jadły? Przecież ty jadłeś to samo!
 — Uchowaj Boże! Ja przecież jestem przy zdrowych zmysłach, a u was widać w głowach jakieś zboczenia...