Strona:Zacharyasiewicz - Teorya pana Filipa.djvu/169

 — Komedyi? Ja komedyantem? Do kroćset tysięcy!
 — Widzisz, nawet ci dobrze nie idzie!
 — Jakto, nie idzie mi! — krzyknął profesor i dla większego nacisku uderzył laską w podłogę — widzisz, że jestem do wszystkiego zdolny! Miejcie się na baczności i zdaleka odemnie!
 W tej chwili wniosła służąca rosół. Pani Filipowa sama nie wiedziała co ma o tem wszystkiem myśleć. Machinalnie wzięła łyżkę do ręki i zaczęła nalewać. Z ściśniętem sercem siadła Aniela do obiadu.
 — Pfu, co za rosół! — zawołał profesor zaraz przy pierwszej łyżce, chcąc nastrój gniewu jak najdłużej utrzymywać — rosół przydymiony!
 — Nie... ojcze! Wcale dymu nie słychać! — cicho zaprotestowała Aniela.
 — Cicho bądź i nie odzywaj się — odfuknął ojciec — jeżeli nie przydymiony, to przesolony... ale coś mu jest!
 — Dobry rosół... sama zbierałam go!
 — Lepszy psy jedzą!
 I tak dalej szła takim trybem rozmowa przy obiedzie.
 Wreszcie po mięsie podano jakąś dziwną zagadkową potrawę. Miała pozór kluseczków, które jednak bardzo niewyraźnie rysowały się w gęstej żółtej masie.