Strona:Zacharyasiewicz - Teorya pana Filipa.djvu/184

tnym głosem — toż jabym chciał jej nieba przychylić — jabym chciał...
 I poczuł łzy w własnych oczach.
 — Inaczej być nie mogło — pomyślał sobie — ten przeklęty harbuz! Zkąd im do głowy przyszło harbuzem mnie dzisiaj nakarmić! Taka podła materya harbuz! Jakież to siły może duch wyciągnąć z takiej materyi! Zkądże wziąć energii i silnej woli?...
 I chwilę jeszcze myślał profesor nad tem, jaki to wpływ na siły umysłowe mogą wywierać różne potrawy... w jakim stopniu duch od materyi może być zawisły... nie wiedząc, że już samą myślą zbliża się do materyalistów...
 Przerwał mu głośny płacz córki. W jakichś kurczach spazmatycznych upadła na krzesło i zaczęła płakać.
 — Ty córkę zabijasz! — zawołała energicznie pani Filipowa, widząc, że profesor już topnieje.
 — Córkę zabijam! — drżącym głosem odrzekł profesor, a łzy już na dobre zaczęły mu ciec po twarzy.
 — Jesteś nieczuły i okrutny!
 — Cóżem zrobił? Jeszcze nic nie zrobiłem.
 — Przecież widzisz, że ona kocha.
 — Widzę... widzę! Ktoby się był spodziewał! Nigdybym nawet nie przypuszczał! Ona go kocha!
 — Mój ojcze! — słabo ozwała się Aniela — zaklinam cię na wszystko w świecie...