Strona:Zacharyasiewicz - Teorya pana Filipa.djvu/193

 — Otóż nazywając rzecz po nazwisku — mówił dalej profesor z widocznym wysiłkiem.
 — Rzecz po nazwisku...
 Zabrakło profesorowi odwagi. Wspomniał sobie łzy Anieli. Na taki widok potrzeba było silnej woli i znakomitej energii — a tych nie było!
 — Przeklęty harbuz! — pomyślał profesor — gdzież tak podła potrawa może natchnąć energią! Przecież duch posiłkuje się materyą...
 — Prosto do rzeczy, panie łaskawy! — napominał niecierpliwy pan Malina.
 — Zmierzając do rzeczy — jąkał profesor — a mówiąc prosto i bez ogródki...
 I urwał bo mu zabrakło odwagi.
 — Czy lubisz pan... harbuz? — zaczął po chwili przypomniawszy sobie niegodną potrawę.
 Pan Milina przybladł.
 — Co?... harbuz? — zapytał drżący z gniewu.
 — Tak... harbuz, panie! Zwykły harbuz... przygotowany z kluseczkami!
 — Harbuz?
 — Jeżeli pan tego nigdy nie jadłeś, to pofatyguj się na dół, a tam poczęstują pana tą potrawą!
 — Harbuz! Harbuzem mnie traktujecie?
 Profesor dobrodusznie skinął głową.
 — Utrzymują, że każda potrawa jako materya wpływa na bieg myśli i uczuć, a więc w bezpośredniej jest styczności z duchem...