Strona:Zacharyasiewicz - Teorya pana Filipa.djvu/32

 — Sam nie wiem jeszcze — odpowiedział pan Malina z pozorną spokojnością.
 — Jeżeli się zaraz nie weźmiesz pan do gruntownej reparacyi, to cały róg kamienicy może runąć!
 — Być może.
 — I pan mówisz to tak obojętnie?
 — Cóż innego mogę robić? Zostawię tak do pewnego czasu!
 — To być nie może! Wszystko się zawali!
 — Nie przeczę, że to może nastąpić!
 — W takim razie nic mi nie pozostaje innego jak w... wyprowadzić się?
 Profesor wykrztusił ostatnie słowo z widoczną trudnością. Pan Malina pilnie patrzał na niego.
 — Wyprowadzić się! — z boleścią zawołała pani Filipowa.
 — Wyprowadzić się! — smutno westchnęła Aniela i szybko spojrzała w okno przeciwległej kamienicy, gdzie właśnie ukazała się znowu blada twarz mężczyzny.
 Uśmiech zadowolenia przemknął po twarzy pana Maliny. Widocznie myśl wyprowadzenia się była dla lokatorów dosyć bolesna. Westchnął i odparł.
 — Tak w samej rzeczy... nic mi innego nie pozostaje, jak utracić najlepszego z moich lokatorów.