Strona:Zacharyasiewicz - Teorya pana Filipa.djvu/77

 — Więc chcesz, aby cię kochał — szepnęło jej coś do małego uszka.
 Anielka zarumieniła się i z bojaźnią obejrzała się wkoło. Zdawało się jej, jakoby ją kto schwytał na gorącym uczynku. Odsunęła się nawet od okna w tej myśli, aby młody człowiek z drugiej strony ulicy nie ujrzał na jej twarzy tego kłopotliwego rumieńca.
 W tej chwili z lampą w ręku wszedł do pokoju profesor. Aniela poskoczyła ku niemu.
 Profesor miał twarz zafrasowaną. Z pewnym smutkiem spojrzał na córkę.
 Aniela ujrzała ten smutek, a twarz jej zarumieniła się jeszcze mocniej. Była pewna, że ojciec ją podpatrzył, że marzenia jej podsłuchał. Z bojaźnią wzięła go za rękę.
 Profesor postawił lampę na stole, usiadł i pociągnął córkę do siebie.
 Serce Anieli uderzyło żywiej. Przysunęła się do niego z głową spuszczoną jak obwiniony zbliża się do sędziego.
 Profesor odgarnął jej z czoła złote loczki i z uwagą spojrzał na czarne oczki, które dzisiaj gwałtem powieką się zakrywały.
 — Czy cię oczy bolą? — zapytał z ojcowską miłością.
 — Nie, ojcze! — odpowiedziała cicho delikwentka.
 — Czegóż się na mnie nie patrzysz?