Strona:Zacharyasiewicz - Teorya pana Filipa.djvu/85

 — Tak proszę pani... pan Malina kazał dzisiaj kupić na placu Szczepańskim... były lepsze i piękniejsze od tych, ale za drogo kosztowały!
 Ponieważ w tej chwili coś koło obuwia biednemu stróżowi się popsuło, zakończył więc swoją misyę.
 — Pan sam tu zaraz przyjdzie! — zawołał cofając się prędzej za drzwi, aby jaka katastrofa nie nastąpiła.
 Aniela nie miała czasu zastanowić się nad słowami stróża Jana. Trzymała w rękach bukiet i dwa wazoniki i powoli szła z niemi do saloniku.
 W saloniku spotkała ją matka.
 — Cóż to jest? — zapytała.
 — Zgadnij mateczko! — figlarnie odpowiedziała Aniela.
 — Czy pan Zygmunt?...
 — Tfe!... student!
 — Pan Bolesław?
 — Biedny aplikant!... To grubszy zwierz... epazer co się zowie... pan kamieniczny!
 — Już się domyślam...
 — A co mateczko! To tak jak los na loteryi!
 — Im los pewniejszy, tem lepszy!
 — Naturalnie! nigdy inaczej nie myślałam!
 I figlarne oko Anieli zatoczyło się wkoło i mimochodem musnęło po oknie przeciwległej kamienicy.
 Ale w oknie tem nie było nikogo.