Strona:Zacharyasiewicz - Teorya pana Filipa.djvu/95

 — Ja zaś nietylko widuję, ale i słyszę często...
 Aniela zarumieniła się.
 — Słyszysz mnie pan grającą! — dodała szybko.
 Młody człowiek uśmiechnął się. Po bladej jego twarzy przemknął uśmiech weselszy.
 — Zdaje mi się — odrzekł — że raz pani śpiewałaś!
 Aniela przesunęła ręką po zarumienionem czole.
 — Ach! — odparła z uśmiechem — jak my się łatwo zdradzić możemy, jeżeli nie jesteśmy artystkami z urzędu!
 — Dlaczego?
 — Artystka śpiewa cobądź, co od niej wymagają. Umie ona na zawołanie rozpaczać, marzyć, śmiać się i płakać. Umie nienawidzieć i...
 — I kochać... chciałaś pani powiedzieć.
 — Niech i tak będzie... słowem umie odegrać każdą rolę, jaką się od niej w danej chwili wymaga. Inaczej dzieje się u zwykłej, pospolitej kobiety. Jeżeli siądzie do gry, a gdy do tego jeszcze nikt jej nie słucha, to gra ta jest w pewnym związku z pewnemi tajemnicami jej serca. A cóż dopiero mówić o śpiewie, który wprost z sercem koresponduje?...
 Aniela miała przy tych słowach wyraz lekkiego żartu na ustach. Za to w oczach było więcej ognia niżeli zwykle.
 Młody człowiek słuchał ją z uwagą.