Strona:Zacharyasiewicz - Zakopane Skarby.djvu/143

 — Takie są warunki — rzekłem.
 Pan Kajetan znów się zamyślił, posunął palcem po czole i jeszcze cichszym ozwał się głosem:
 — A gdyby... naprzykład... jednego z nas nie było?
 Skrzywiłem się i rzekłem.
 — To skarb nie może być wykopanym.
 Kajetan milczał czas niejaki. Widziałem, że coś w myśli waży. Wypogodziwszy czoło i uśmiechnąwszy się jak człowiek, którego to, o czem przed chwilą mówił, nie wiele obchodzi, zaczął z innej beczki:
 — Czy znasz wasze pannę Eulalię?
 — Posażna i herbowna panna — odpowiedziałem:
 — Ma to być dom bardzo dum ny — dorzucił zamyślony.
 — Dzisiejsza duma to rzecz krucha — rzekłem. — Pieniądze przemogą ją zawsze.
 — Czy tak waść sądzisz? — poderwał skwapliwie.
 — Nie inaczej — odparłem i uśmiechnąłem się, bo poczciwy Kajetan przy tych słowach strasznie głupio wyglądał.
 Po niejakiem milczeniu ozwał się Kajetan:
 — Dzisiaj już jest świat taki, że każdy musi myśleć o przyszłości. Od przybytku głowa nie boli. Panna Klara ma dobre złote serce, ale...
 I zaczerwienił się po same uszy poczciwy Kajetan. Krew jego była lepszą od duszy.
 — Mówią ludzie — mówił dalej — że afekt serdeczny trwa póty, póki bieda i niedostatek w oczy nie zajrzą.