Strona:Zacharyasiewicz - Zakopane Skarby.djvu/152

 Pan Krzysztof uśmiechnął się i rzekł do mnie:
 — Cóż waszmość na to wszystko? Ruszyłem ramionami.
 — Otóż dopiąłem swego — mówił dalej. — Boleszezyckich w puch rozbiłem.
 — Jakto, więc to był ostateczny cel całej tej komedyi? — zawołałem oburzony.
 Pan Krzysztof roześmiał się i rzekł:
 — Musisz waszmość wiedzieć, żem z rodu Sicińskich. Głupi gmin wierzy, że każdy Siciński dziedziczy ducha niezgody swego przodka. Nieprawda. We wszystkich ludziach siedzi utajony Siciński, tylko trzeba go zbudzić. Egoizm, interes własny, namiętności nasze — to Siciński. A bez nich nie ma człowieka. Widzisz co się stało. Za dziesięć lat kupię Boleszczyce za pół ceny — bo rodzina Boleszczyckich runie niezgodą! —
 Zerwałem się z krzesła i zawołałem:
 — Przeklęty, trzykroć przeklęty niech będzie ten, który dla zysków osobistych rozsiewa niezgodę między bracią, wzniecając sztuką ich namiętności!... Kamień młyński uwiązać mu u szyi i zanurzyć w głębokościach morza!
 Pan Krzysztof rozśmiał się tak okropnie, że aż mi włosy na głowie stanęły.
 — Głupi człowieku — krzyknął — ty sam jeden świata nie naprawisz!
 — A ty nie zepsujesz go sam jeden — zawołałem i wyszedłem z komnaty.