Strona:Zacharyasiewicz - Zakopane Skarby.djvu/155

 — Bawmy się w „skarb zakopany“ — zawołał jakiś miły chłopaczek o błękitnych oczach.
 — Bawmy się, bawmy się! — zawołały dzieci.
 Stanąłem koło muru i patrzyłem z boku. Zadziwiło mnie to szczególne zdarzenie.
 Jeden z chłopców z rudą czupryną udawał ś. p. Krzysztofa i zapisywał drugim skarb ukryty. A!e przcdewszystkiem mieli wszyscy zgadzać się z sobą.
 Serce uderzyło mi w piersi, zdawało mi się, że Bóg przez te dzieci do mej zbolałej duszy przemawia. Jakoż doznałem wielkiej pociechy. Wszystkie dzieci otoczyły w zgodzie i jedności ogromny kamień i wspólnemi siłami ruszyły go z miejsca.
 Podziękowałem Bogu za tę pociechę i rzekłem do siebie:
 — Boleszczyccy nie wydobędą skarbu, który w ziem? leży, ale dzieci ich dostaną go.
 Gdym siadał na bryczkę, ujrzałem nizkiego, pękatego człowieczka, biegnącego z ogromnym kijem na cmentarz kościółka.
 — A to urwisze, te dzieciaki! — krzyczał i machał kijem.
 — Cóż one panu zrobiły? — zapytałem.
 — Wyobraź pan sobie — mówił pękaty człowieczek, sapiąc z gniewu — uroiło się tym dzieciakom, że pod tym dużym kamieniem są pieniądze!
 — Wszak go nie ruszą z miejsca! — wtrąciłem.
 — Ba! — zawołał nieznajomy — jak się wszyscy razem wezmą!