Strona:Zacharyasiewicz - Zakopane Skarby.djvu/68

 — Żart na bok, panie Michale — rzekł Kajetan — bo we mnie wszystko kipi.
 — Dla Boga, cóż się stało? — zawołałem seryo, widząc, że moje żartobliwe zapytanie rozdrażnia jednego z braci.
 — Nie jest to wprawdzie ani czas, ani miejsce po temu — mówił Kajetan — aby sprawę naszą przed waszmością wytoczyć, zresztą i zażyłości nie ma jeszcze takiej między nami, ale jeśli człowiekowi coś dopiecze, to radby mówić, chociażby i nikt słuchać go nie chciał.
 — I lepiej byłoby dla ciebie, gdyby pan Michał w rzeczy samej nie chciał cię słuchać — wtrącił z ironicznem lekceważeniem pan Sylwan.
 Na co odpowiedziałem bez namysłu:
 — Nie miłać wprawdzie rzecz słuchać spraw cudzych, ale gorsza uciekać wtedy, gdy je już wytoczono. Dlatego chętnie słucham skarg waszych, a w Bogu nadzieja, że się na dobranoc uściskacie.
 — Ja mu wszystko daruję, tylko niech raz przestanie mnie martwić — zawołał Kajetan.
 — Cóż ciebie to martwi? — zapytał Sylwan. — Prędzej pan Michał mógłby...
 — Mógłby się zmartwić i pewnie się zmartwi jako człowiek poczciwy — wpadł Kajetan.
 — Dziecko jesteś — zawołał Sylwan i uczynił bratu jakiś znak, którego dotychczas wytłumaczyć sobie nie umiem.
 Ale Kajetan zanadto był rozdrażniony, aby na