My za Królmi temi idźmy z dary swemi,
Przywitajmy Panię, na co stanie,
Złóżmy Zbawcy swemu na świat zrodzonemu;
Pokłon jako Bogu w szopy progu,
Ukorzone i skruszone
Serca dajmy i błagajmy,
By tu błogosławił, potem w niebie stawił,
Byśmy Go chwalili, wiecznie żyli, Amen.
ŚPIEW POLAKÓW W PROPAGANDZIE W RZYMIE.
Natchnione usta umilkły Proroków,
A głos anielski rozległ się w Betlemie;
Spełnione czasy niebieskich wyroków,
Słowo przedwieczne zstępuje na ziemię.
Nieogarniony, w Trójcy niepojęty;
Przedwieczny w czasie Swój początek bierze
W łonie Dziewicy bez zmazy poczętej,
Niosąc dla ziemi pokoju przymierze.
Ducha potęgą olśnięta Dziewica
Poczęła w chwili, gdy na zwiastowanie
Rzekła w pokorze: Pana służebnica,
Niechaj się według słowa Jego stanie.
A nad Dziewicą schyloną w pokorze
Niebieskie duchy z pieśnią się unoszą,
W świętym zachwycie czczą wyroki Boże,
Cześć Wcielonemu w Matce Jego głoszą.
Miłości pieśnią, z uczuciem nadziemskiém
Uwielbiaj, ziemio, cuda w Nazarecie,
Sercem powitaj w żłóbku betleemskim
Z Dziewicy świętej narodzone Dziecię.
Pierwiastki uczuć składają pasterze,
Wiedzeni blaskiem gwiazdy Betleemu
Spieszą i Króle pokłonić się w wierze
Sprawcy zbawienia i Panu swojemu.
Dziecię i Matka przyniesione dary
Z tkliwém wejrzeniem od Mędrców przyjmują;
Wyraz miłości, to wyznanie wiary,
Nad wszystko serce, z jakiém ofiarują.
Z rozlicznych krain ziemi okolicy
Bracia my różni zwyczajem i mową,
Wiarą złączeni w świętéj stolicy .
Cześć Wcielonemu wznieśmy pieśnią nową.
