Strona:Zbigniew Uniłowski - Żyto w dżungli.djvu/121

tyle złota, kości słoniowej, bogactw wszelkich! Ta zachłanność! Chyba ci chłopi mają rację. Oto los, trudno się zdecydować. Wierzyć nie wierzyć — w co wierzyć? Położyłem książkę na dawnem miejscu, nie moja rzecz ją recenzować.
 Wyszedłem przed dom, który podlewał Grzeszczeszyn wzdychając jak utrapieniec. Otaczała nas gęsta czerń. Pies skomlał w przybudówce, Grzeszczeszyn wyszeptał, sapiąc:
 — Chyba burza spadnie tej nocy i drogę nam zmoczy, ale to nic, bo pewnie dalej konno pojedziemy, tylko skąd tu wziąć konie?
 — Kupić trzeba będzie, nie można ciągle pożyczać!
 — Ano zobaczymy, może Suchodolski nam sprzeda… Widział pan, jacy tu zbuntowani ludzie? Ile tu chwastu ludzkiego narosło! Ale nic, jedziem dalej… masz pan ognia?
 — Mam — odpowiedziałem cicho.
 — Przydałaby się jaka dziewuszka — szepnął mi prawie na ucho.
 — Ach, co pan opowiada, tu w tej dziurze?
 — Właśnie; tutaj w hotelu są, ale jedna z nich to kochanka Benjamina Branco, lepiej nie zaczynać. — Pozostają kozy.
 — Cóż, pan zdaje się dzisiaj uciął sobie romansik z jedną…
 — Właśnie, a pan myśli, że nie ma takich co lubią kozy? Pfiu, panie!
 Zorjentowałem się, że wystawanie w nocy przed chałupą — i to w takiej ciemni, — oraz prowadzenie podobnych rozmów świadczy o mojem rozprężeniu duchowem.
 — Chodźmy spać, gadamy głupstwa — szepnąłem.
 — Ano chodźmy panie, burza będzie jak cholera, o, łyska się nad Suchodolskim.
 Rozstaliśmy się.
 Powoli rozbierałem się w dusznym pokoju, brudny blask świecy pełgał po ścianach, książka do nabożeństwa kusiła tanią teologją z parapetu okna, za drzwiami usłyszałem cichutkie