Strona:Zbigniew Uniłowski - Żyto w dżungli.djvu/124

 — Tu gdzieś powinna być łódka — zamruczał Grzeszczeszyn.
 Wgapiliśmy się w zarośla, szukając łódki. W krzakach coś zatrzeszczał i wychynęła świnia; węsząc ryjem zerknęła chytrze w naszą stronę i szusnęła w gąszcz. Odetchnąłem z ulgą, bośmy w domu zostawili rewolwery. Nareszcie uwagę moją zwrócił wystający spod szkarpy kawał drzewa z żelaznym kółkiem.
 — O, jest łódka! — zawołał Grzeszczeszyn.
 Ale łódka przymocowana była łańcuchem do drzewa.
 — Idź pan do Suchodolskiego, to panu da klucz! — zawołał Grzeszczeszyn.
 — Wybaczy pan, ale jako inicjator wyprawy powinien pan wiedzieć coś o tej łodzi... Przechodziliśmy przecież koło Suchodolskiego.
 — Aa, pan to zawsze...
 — Ehej! Czekają panowie na tramwaj?
 Z przeciwległego brzegu krzyczał wysoki mężczyzna w wielkim kapeluszu, włażąc właśnie do łódki. Grzeszczeszyn się uradował:
 — O widzi pan, że dobrze jest! Panie Wójcik, jedziemy do pana z wizytą! Zabierz nas pan.
 Pan Wójcik stojąc, drągiem odpychał łódź w naszą stronę. Był rudawy, rzęsy miał białe, w ustach trzymał fajkę. Oczy mu się śmiały spod krzaczastych brwi. Jadąc mówił:
 — Gdzie też pana nie nosi! Aż tu, nad Ivahy pana zapędziło! A kogo to pan ma przy sobie!?
 — To pan Łóniłowski, pański kolega po fachu!
 Wójcik wyskoczył na brzeg i przywitał się z nami. Przyjemnie zauważyłem, że moje nazwisko nie było mu obce; znał je z gazety kurytybskiej.
 — Będzie pan pisał o Ivahy? Błagam pana o to! To najbrzydsza miejscowość na kuli ziemskiej! Rzeczywiście jesteśmy