Strona:Zbigniew Uniłowski - Żyto w dżungli.djvu/136

ka w podskokach wróciła na swoje miejsce. Grzeszczeszyn poszedł za nią i dał jej cukierka. Przyjęła. Pogłaskał ją po główce, stanął między ławkami i zapytał:
 — Powiedzcie mi teraz, co to jest Wisła?
 — Woda! — ponuro odpowiedział śniady chłopiec z pierwszej ławki.
 — Ale jaka?
 — Polska!
 — A tak!... no... no dobrze, ale gdzie ona płynie?
 — W Polsce.
 — No, a duża ta Wisła jest?
 — Duża!
 — A długa?
 — Oj, chyba długa!
 — Ryby tam są?
 — Chyba niema!
 — Skąd wiesz?
 — Albo są!...
 — Co było nad Wisłą?
 — Nie wiemy!!! — odpowiedziały dzieci chórem.
 — Nad Wisłą był cud!
 — Jaki... jaki!?
 — Tam żeśmy Polskę uratowali od zalewu bolszewickiego!
 — A jaki to... bolszewicki zalew?
 Grzeszczeszyn podszedł do Stachurskiego i pochylił się nad nim:
 — Wie pan, te dzieci niewiele umieją, trudno się z niemi dogadać.
 — Tak, ale przecież mają po dziesięć, jedenaście lat; wszystko to tutaj urodzone, jeszcze czas mają na to.
 Grzeszczeszyn usiadł obok mnie i zrobił: hmcho!...
 — Trzeba będzie już pójść, — powiedziałem bezbarwnie.
 Grzeszczeszyn wstał, powiedział: „Zaraz“, i poszedł między