Strona:Zbigniew Uniłowski - Żyto w dżungli.djvu/153

winiętemi ogonami zdawały się namyślać, czy obszczekać nas, czy dać spokój. Rozbiegły się poprostu w uskokach przed koniem Wójcika. Pogardliwie skręciliśmy w prawo, nie zatrzymując się na tem miejscu. Krótko jechaliśmy między samotnemi piniorami, ale zaraz droga znów wpadła w szpaler skłębionych krzaków. Jechaliśmy po dawnemu. Bur nie bur! — Ideał zaprzęgowy. Wójcik objaśnił mnie, że Apucarana miała być miastem dla handlu herwą, i kiedy to miasto budowali, Argentyna zaczęła się właśnie zadawalać własną yerbą i miasto klapnęło na tych dwuch murowanych budynkach i kilku ruderach. Dla mnie Apucarana miała rzeczywiście urok nieudanych lecz ambitnych zamierzeń. Wolałbym wprawdzie nie wiedzieć nic o jej przeszłości i polegać na wrażeniu, jakie odniosłem. Wogóle irytowały mnie objaśnienia i z każdej rzeczy wolałbym sam wyciągnąć wnioski. Ta eksluzywność sprzeciwia się prawdopodobnie pojęciu podróży i wiadomości, ale taki to i ze mnie podróżnik.
 Grzeszczeszyn obrócił się do mnie i zagadnął zdawkowo:
 — Jakże się powozi?
 — Iee, tak sobie — jedzie się, powolutku, kochany panie.
 Pokiwał głową ze zrozumieniem. Milczeliśmy. Spojrzałem spod oka na Wójcika. Zdawał się być jakiś zgaszony. Aby go rozerwać, zapytałem:
 — Przepraszam pana, ja — wie pan... to młode pokolenie to ignoranci... ale czy pan wydał coś w książce?
 Przechylił się w siodle, okrył twarz powagą, i przymrużył oczy jakby coś obliczając:
 — Proszę pana... zaraz... pierwszą powieść wydałem w dwudziestym drugim roku... tak, była to rzecz o legjonach... ale wydałem ją pod pseudonimem...
 — Więc widzi pan! — zawołałem nieopanowanie — jakież to było pseudonium,
 — Władywój — panie! To też panu nic nie mówi. Pisałem