Strona:Zbigniew Uniłowski - Żyto w dżungli.djvu/175

Uff, bodajby mnie los uchronił od tego obiadu! Od protokułowania tego wszystkiego! Pamiętam, że schodząc z ganku po schodkach i ciągnąc Grzeszczeszyna za rękę, jak zadąsanego wałkonia, pomyślałem sobie o tem wszystkiem, że przecież fantazja pisarza jest czemś nieudolnem wobec sztuczek, jakie może nam znienacka pokazać rzeczywistość, nawet w tak wyblakłych warunkach, jak tu.
 — Co to za trzask? Ciągle ciemno, jedźmy, cholera! — krzyknąłem naraz do Wójcika.
 Odpowiedział, włażąc na konia: — Jakiś piorun, ale djabli go wiedzą... nie huknęło!
 — Właź pan na konia! — wołam do Grzeszczeszyna.
 — Zaraz przyjdę, zostawiłem tam kapelusz...
 — Już ja go panu zaraz przyniosę.
 — O, ja wiem... bylem tylko nie ja! — posłyszałem za sobą jego płaczliwy głos.
 Upiło się zwierzę i nic więcej. W progu stał babsztyl z założonemi rękami i wierciła mnie czarnemi ślipiami.
 — Siapeo, siapeo, a ki... — zaskrzeczała.
 Podała mi kapelusz, wsadziłem go na głowę Grzeszczeszyna z przyklepnięciem i kiedy już siedziałem na koniu, przypomniało mi się, że zapomniałem zapłacić tej... tam. Złażę z konia i mówię — bardziej w stronę Grzeszczeszyna — wyjaśniająco:
 — Muszę jej zapłacić, psiakość, zapomniałem...
 — Tak, ja już znam takich, co zapominają jak trzeba... i co kolegom wydrapują dziewuchy spod....
 Nie słyszałem co tam dalej mówił, tylko stanąłem na ganku i zacząłem wywoływać kobietę. Stała w ciemnym progu i śmiała się. Pokazałem jej banknoty. Potrząsnęła głową, że nie chce. Położyłem dziesięć milreisów na widocznem miejscu i podbiegłem do konia.
 — Nie szczekałby pan głupstw, — wrzasnąłem do ucha Grzeszczeszynowi!