Strona:Zbigniew Uniłowski - Żyto w dżungli.djvu/48

nuro Grzeszczeszyn. — E, zresztę bierz was djabli, upiłem się jak rzemieślnik. Głupstwo, tańczmy, grajmy — kto wie, co człowieka może jutro spotkać!
 Przeszliśmy do sali, Grzeszczeszyn szalał, tańczył sam przy dźwiękach „Śmierci Azy“. Wychyliliśmy się na chwilę z Marjankowskim przez okno, aby zobaczyć jaka pogoda zapowiada się na jutro, gdy raptem usłyszeliśmy za sobą pisk pani Marjankowskiej; obróciliśmy się i zobaczyliśmy pochylonego Grzeszczeszyna jak biegł szczypiąc palcami powietrze za łydkami niewiasty. Usadowiliśmy Grzeszczeszyna na krześle, zanosząc się od śmiechu. Mruczał coś o swem parszywem życiu i konieczności zrobienia czegoś wielkiego. Potem wstał, wyjął z kieszeni pomarańczę, — zdziwiło nas to, że nosił w kieszeni taką wielką pomarańczę — rozdarł ją palcami i zjadł łapczywie po pijacku.
 Tak nas ciągle absorbował sobą, że ciągle byliśmy tylko nim zajęci. Siedzieliśmy teraz sennie, przeglądając pisma. Grzeszczeszyn wstał powoli z twarzą bladą i zdumioną, szybko podszedł do okna, otworzył je i zwisł tam jak szmata, w okropnych, przejmujących torsjach. Wynieśliśmy się do drugiego pokoju, Marjankowska zaczęła słać łóżko, a myśmy patrzyli sobie w oczy i bardzo serdecznie zanosiliśmy się od śmiechu.
 Postać Grzeszczęszyna zjawiła się przed nami niby duch. Trzymał rękę na sercu i wyszeptał grobowo:
 — Pomarańcza mi zaszkodziła. Patrzył na nas przez chwilę badawczo, jakie też wrażenie sprawiła na nas diagnoza. Po chwili powiedział jeszcze: Słusznie mówią Brazyljanie; pomarańcza jest rano złotem, w południe srebrem, a wieczorem zgubą. Idę spać.
 Poszedł. Rozmawiałem jeszcze z Marjankowskim z godzinę, a kiedy poszedłem nagórę, zobaczyłem Grzeszczeszyna rozebranego i w łóżku, kolba smitha sterczała spod poduszki. Spał skulony jak embrjon, ze złą miną.