Strona:Zbigniew Uniłowski - Człowiek w oknie.pdf/236

 Prrach... prrach...
 — Spokój mieszkańcom pan zakłócasz.
 — A ca! w pole mam iść na taki żar?
 — Choćby, a co huk, to huk.
 Prrach... prrach...
 — Nie wolno strzelać, bo hałas.
 Kwaśniewski, nabijając dubeltówkę:
 — A jak mi tu w nocy furmanki przejeżdżają koło domu, bo nie puszczacie ich głównym traktem, to nie hałas, ca?
 — Jedna furmanka, to nie to, co strzały.
 — A pięć furmanek jednocześnie, ca?
 Prrach... prrach...
 Policjant opuścił głowę i butem zataczał łuki na piasku.
 — Tak, pięć to większy.
 — A jak czasem księżyc świeci i widzę w do­datku te furmanki, a trzeszczą, przyjemność, ca? I to w nocy, a nie w dzień, kiedy ja się tu zabawiam czasu kanikuły.
 Kłopotliwe milczenie i: prrach... prrach...
 Policjant zbliżył się, kołysząc biodrami.
 — Ile to taka kosztowała?
 — Ca?
 — Fuzja ile kosztowała, pytam.
 — Szejset.
 — Złotych?
 — Złotych!
 Prrach... prrach...