Strona:Zbigniew Uniłowski - Dwadzieścia lat życia t1.djvu/346

żoną „na jeża“ łepetynę. Ujrzał herbatniki, potem Borysa. Powiedział:
 — Sęk w tym, że ja nie mogę znaleźć odpowiedniego człowieka do dyskusji. Starsi powiadają: za wcześnie... Młodsi kpią. Piernikasy! Twoje, Kamil? Poczęstujesz?
 — To są ciastka Borysa... Nie wiem po co mi tu kładzie pod nosem... Do niego się zwróć.
 — O nie, o nie! To dla ciebie z wdzięczności Kamilku, weź je sobie — zapiszczał Borys w swoim kąciku.
 — No więc ustalcie do kogo one należą i niech właściciel mnie poczęstuje.
 — Nie chcę żadnych biszkoptów! Borys zabieraj je w tej chwili!
 Borys wziął paczkę, wrócił na swoje miejsce i począł wolniutko oddzierać przezroczysty papier z herbatników. Bolek szepnął:
 — No, nareszcie. Doczekałem się.
 Ale Borys zapiszczał:
 — O nie, Bolku! Z tobą mogę tylko pójść na handel!
 — Rozumiem! Nieszczęśliwa miłość i kupczenie odrzuconym upominkiem! A cóż ty karliku, chcesz za tę paczkę?
 — Półtorej marki albo Guatemalę z Hondurasem i jeszcze jakąś drobną na dodatek. Jak będziesz mnie przezywał, to ci wcale nie sprzedam. I decyduj się, bo zaczynam jeść i herbatników będzie coraz mniej, a cena zawsze ta sama.
 — Paskarskie nasienie! Dam ci Guatemalę i nic więcej.