Strona:Zbigniew Uniłowski - Pamiętnik morski.djvu/119

gadać... chociaż w kartach jest pan niemożliwy.
 — Dajmy spokój, przecież nie poto tu siedzimy, aby sobie wypominać tamte głupstwa.
 — No pewnie, ale mnie też jest nieprzyjemnie... zawsze jestem trochę starszy...
 — Ale śpiewa pan podczas gry! naumyślnie aby mnie irytować.
 — Pan coprawda też ma swoje sztuczki od siedmiu boleści. Ja tam nic nie mówię, ale czasem...
 — Dosyć, chodźmy się lepiej przejść, albo na kawę, tam — na ten placyk.
 Mimo wszystko wyszedłem w upojeniu. Pokazywałem panu De co chwila jakieś rzeczy godne uwagi, ale on już z natury niczemu się nie dziwił i tylko mówił: „A tak, owszem“... Potem piliśmy znów kawę i konjak. Później znów pojechaliśmy małą łódeczką na okręt i przebraliśmy się w smokingi. To nie był mój pomysł, choć mój być powinien. Łódeczka odjechała i w smokingach krzyczeliśmy z pokładu w otuloną zmierzchem i pustą przestrzeń jak rozbitki