Strona:Zbigniew Uniłowski - Pamiętnik morski.djvu/141

cych, wypryskujących razem z pyłem wodnym spod prującego pyszny żywioł — okrętu. Oczywiście, pan De nie ogranicza się do urzeczonego spojrzenia. Mówi także:
 — Oto morze, objęte miłosnym uściskiem brzegów, uspokojone poddaje się delikatnej pieszczocie europejskiego słońca! Oto...
 — Czy nie mamy żadnych rachunków po tej Teneryfie — przerywam mu grubjańsko.
 Bezczelny typ! Macha ręką, żebym mu nie przerywał ekstazy. Ponawiam to pytanie i kończę:
 — Co panu jest?
 — Och panie Zbyszku, już wie pan że doprawdy! No więc, no więc ma pan u mnie te dziesięć dolarów! Oddam je panu, tylko zmienię... patrz pan, przecież to jest msza, święta msza przyrody...
 — Tu nie chodzi o pieniądze, tylko o sam fakt kto komu jest winien, bo już nie pamiętałem tego! — zawołałem gniewnie.
 — No już teraz pan wie, tylko na Boga, nie przerywaj mi, mój miły!
 Tem „miły“ zupełnie mnie speszył, i odszedłem od niego, jak od czegoś niedobrego.