Strona:Zbigniew Uniłowski - Pamiętnik morski.djvu/20

 Idziemy. Pokazuje mi palcem w iluminator. Widzę pusty fragment okrętu i morze.
 — No co — pytam.
 — Ano nic, ładne, prawda?
 — To poto pan mnie wołał? przecież ja tam miałem tego samego więcej!
 — Ano, z tej strony...
 Spojrzałem mu bystro w oczy i usiadłem do śniadania. Ściany skrzypią, i obrazki wahadłowo i wolno się przesuwają. Sos z mięsa przelewa mi się także na talerzu. Jedząc, zajrzałem jeszcze raz w oczy panu De. Odezwał się:
 — Wie pan, że ja się tutaj źle czuję. Jestem zdenerwowany, niepokój mnie ogarnia.
 — Przyzwyczai się pan — odpowiadam zdawkowo.
 Milczymy, nie czujemy kontaktu ze sobą. Wyciągamy maszyny do pisania i ze dwie godziny piszemy listy. Później siadamy do kart.
 — No, nie, nie, nie! — wołam — już pan położył tę dziewiątkę, już nie można się cofać!
 — Ale jakto!