Strona:Zbigniew Uniłowski - Pamiętnik morski.djvu/46

 — Pewnie, że nic do tego — powiadam, — ale może chcecie za chamstwo wziąć po gębie?
 — Iiii — woda niedaleko, skoro grozicie!
 Rozglądam się — jesteśmy sami. Odzywa się wysoki, popryszczony na gębie, do tego co mi tak odpowiada:
 — Ty Iwaszka, nie bądź małpa... toż pyta po ludzku, odpowiedz, to on ci odpowie co za jeden.
 — Jaż wiem, onże Polak, u kapitaszki na górze mieszka, a tu przychodzi i pyta i jeszcze w gębe grozi...
 — Ot nic, przegrywa panie, dlatego złość go piecze — mówi popryszczony.
 — My panie reemigranty, w Argentynie pracowali na fazendzie u Lamasa...
 — Ty Stiepa wychodź a nie gadaj z nim — powiada znów pyskaty Iwaszka.
 Już nic nie mówię tylko idę nagórę — zły, żem się z nimi wdał w rozmowę. Hm, nieudany ranek. Skarżę się panu De.
 — Dobrze panu tak, poco pan zaczepia ludzi?
 — No cóż, na okręcie tak mało atrakcyj — mówię.