Strona:Zbigniew Uniłowski - Pamiętnik morski.djvu/59

 — Ryby latające widziałem — mówię do pana De.
 — A, widać wjechaliśmy w ciepłą strefę.
 — Tak, widać żeśmy wjechali; ale ciekaw też jestem, czy te ryby są jadalne?
 — No, panie! Wyśmienite są wprost!
 — Jadł pan kiedy?
 — Nie próbowałem, panie, ale cóż to — mniejsze od śledzia; gdzieżby tam jakie niedobre się pomieściło!
 — Aha, tak — powiadam.
 Poszedłem na dziób, tam rozebrałem się do naga i leżałem na słońcu z godzinę. Myśli mam nijakie; nie jestem szczęśliwy i nie cierpię. Tak muszą się czuć zwierzęta. Słońce już mnie przyprażyło dość ostro, więc biegnę do łazienki i tam z pół godziny moczę się w wannie, w morskiej wodzie. A choćby i w grudniu węgiel roznosić — byle w kraju. Gwiżdżę na ryby, na „roztocz szmaragdową“, na baydewindy i sztormy! Huśta mnie w tej wannie jak karpia w szafliku na żydowskiej furze. Ciekaw jestem, kiedy ten „Orient“ tak się bujnie, że już się więcej nie pod niesie? Bo to już męczy, ten ciągły lęk, że