Strona:Zbigniew Uniłowski - Wspólny pokój.djvu/101

 W pokoju Edward rozstawiał swoje żelazne łóżko obok polowego, — studenta. „Mieciek“ czytał jakąś broszurkę. Stukonisowa krzątała się, wycierając kurze. Potem przyszedł student i uradowany Edward taką rozpoczął z nim gawędę:
 — Panie Józiu, co pan masz taką głupią minę?
 — Bo patrzę na pana — odpowiada spokojnie Józef.
 — Dziwi pana moja inteligentna twarz.
 — Przestań pan, przestań. Zejdź pan ze mnie.
 Edward triumfuje i z werwą zapala papierosa. Rozbiera się, siada w kalesonach na łóżku i zaczyna:
 — Panie Józefie, mam pana w d...e, co pan na to?
 Student zdejmuje z siebie odzież i ma ponurą twarz. Milczy.
 Edward znów:
 — Dlaczegoś pan taki głupi, wytłumacz mi pan to.
 — Zamknij pan swą krzywą mordę.
 — Nie o to chodzi. Cała rzecz w tem, dlaczegoś pan taki głupi i skąd pan doszedł do tego, że ja mam pana w d...e. To właśnie interesuje mnie najbardziej.
 — Tralala.
 — Gdybyś pan był człowiekiem honoru, zażądałbyś ode mnie satysfakcji.
 — Gwiżdżę na pańską gadaninę. Mam pana za idjotę i słów pańskich nie biorę poważnie.
 — Wobec tego oświadczam panu, że pierwszego lepszego dnia dostanie pan ode mnie w pysk.