Strona:Zbigniew Uniłowski - Wspólny pokój.djvu/111

 — W Rosi, na kresach, jest tam cudowny obraz Matki Boskiej.
 — Czem się zajmuje pański ojciec?
 — Gajowy.
 — Gajowy, przyjemne zajęcie.
 — Djabła tam przyjemne. Ojciec jest stale narażony na utratę życia. W zeszłym roku zabił jednego kłusownika, a drugiego ciężko ranił. To dobrze, że on utłucze czasem takiego drania, ale jak oni jego.
 — A pan się agronomji poświęcił?
 — Tak, właściwie leśnictwu. Nie mam wielkich pretensji, po ukończeniu. chciałbym dostać jakąś dobrą posadę i siedzieć na niej.
 Do rozmowy wtrącił się Bednarczyk.
 — To źle, że tak skromnie myśli pan o przyszłości, panie Józefie. My, synowie prostych i biednych ludzi powinniśmy starać się piąć jak najwyżej. Skoro już sami głodują i łożą pieniądze na nasze wykształcenie, naszym obowiązkiem jest wykorzystać wszelkie możliwości aż do ostatecznych granic. Powinniśmy osiągnąć wysokie stanowiska w społeczeństwie, aby nagrodzić nędzę tylu pokoleń. Tylko synowie zamożnych i wykształconych rodziców, mogą poprzestać na byle czem.
 Edward wyszedł z drugiego pokoju i zaczął mówić głośno:
 — Mówi pan same brednie. Nie bierze pan pod uwagę różnic czysto naturalnych. Czy zdajecie sobie sprawę z tego faktu, że mózgi wasze są zupełnie inne