Strona:Zbigniew Uniłowski - Wspólny pokój.djvu/127

mu byłeś dla niego niezmiernie uprzejmy. Kiedy opowiadał, byłeś cały w słuch zamieniony.
 — Ale gdzie tam, zdaje ci się. On jest taki jakiś ascetyczny. To musi być fałszywy jegomość. Gdzie idziemy, do Herbsta? Dobrze. Flukowski wydał jakąś podłą książkę. Brednie.
 — Czytałeś?
 — Nie, ale domyślam się.
 — Książka jest doskonała. Dziadzia, co tak śpieszysz, jak wielbłąd na Sacharze, który poczuje wodę, a przytem i pani nie może nadążyć za tobą.
 — Acha, już ci się na żarty zbiera. Przeszło. No, dobrze.
 Weszli do restauracji, zdjęli palta i zasiedli przy stoliku w małej salce. Zamówili wódkę i kanapki. Żonie Bove zażądało się jednak flaków.
 — Niema flaków, dziś niedziela — odpowiedział kelner.
 — Jakto, w restauracji może nie być flaków? Przyzwyczajona jestem w domu jeść zawsze w niedzielę flaki. Muszą być flaki.
 — Co dom, to nie lokal publiczny, proszę szanownej pani, niestety, nie mogę służyć.
 — Jak pan śmie mówić, że lokal publiczny, to nie dom. To porównanie obraża mnie, jest pan ordynarny.
 — Ależ, Luciu!
 — Nie miałem zamiaru szanownej pani obrazić.
 — Nie, widziałam to po pańskich oczach. Mi-