Strona:Zbigniew Uniłowski - Wspólny pokój.djvu/173

 — Idjota, idjota, żal mi ciebie. Dlaczegoś jest idjota, nikt tego nie wie.
 — Niema chleba, niema winca, nie potrzebno dalmatyńca, — powiedział Zygmunt. — Trzeba zadzwonić, żeby przynieśli jeszcze tej cieczy. Bove, czy kochasz „Pinoccio“ Collodiego?
 — Lubię wszystko co włoskie lub hiszpańskie. Te kraje, to kolebki literatury. Przysięgnij, że się nauczysz włoskiego.
 — Nigdy!
 — Dlaczego?
 — Upór. Jestem uparty.
 — Napijmy się więc, może zmiękniesz.
 Wypili duszkiem i przez czas dłuższy panowało milczenie. Wreszcie Bove wyszeptał, sycząc jak wąż,
 — Dziadzia, a jednak jesteś fałszywy jak pies.
 — Dlaczego? — zapytał Dziadzia obojętnie.
 — Już ja wiem.
 — Powiedz.
 — No, no. Wiem i tyle.
 — Nie porwiesz?
 — Już ja jestem pewien.
 — Teraz Dziadzia zaczerwienił się i powiedział ostro do Lucjana i Zygmunta:
 — Przecież to czelność! Facet powiada, że: jak pies, tak, powiedział właśnie tak: że jestem fałszywy jak pies. I teraz nie daje mi wyjaśnienia, dlaczego to powiedział. Żądam wyjaśnienia.
 Po chwili milczenia, Bove powiedział szyderczo: